Teofil Emeryk Laśkiewicz, urodzony 5 listopada 1869 roku w Skierniewicach, był znaczącą postacią w polskim przemyśle inżynieryjnym. Zmarł 23 sierpnia 1925 roku, pozostawiając po sobie trwały ślad w branży technologicznej.
W trakcie swojej kariery pełnił rolę współwłaściciela „Zakładów Mechanicznych E. Plage i T. Laśkiewicz”, które miały siedzibę w Lublinie. Jego działalność w tym zakresie podkreśla znaczenie innowacji oraz rozwoju przemysłu w Polsce w tamtych latach.
Oprócz działalności biznesowej, Teofil Laśkiewicz był również członkiem Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów w roku 1920, co potwierdza jego zaangażowanie w rozwój gospodarczy kraju w okresie międzywojennym.
Życiorys
Teofil Laśkiewicz, syn Konstantego Laśkiewicza, pracownika kolei, oraz Melanii z Nagórskich, związany był z Zofią z Eustachiewiczów (1880-1955), z którą miał syna Romana (1903-1970).
Po ukończeniu szkoły średniej w Łowiczu, zdecydował się na studia inżynierskie w renomowanym Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Po zakończeniu szkoleń w 1894 roku, początkowo pracował w fabryce w Warszawie, a następnie rozpoczął współpracę z Biurem Technicznym J. Arkuszewskiego z Łodzi jako przedstawiciel w Odessie.
W 1898 roku osiedlił się w Lublinie, gdzie dnia 2 stycznia 1899 roku związał się ze Emilem Plage, by założyć spółkę. Ten ważny krok zapoczątkował działalność firmową pod nazwą „Zakłady Mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicz” na okres dziesięciu lat w Lublinie.
Produkcja zakładów z biegiem lat znacznie się rozwijała, w tym wzrastał asortyment tworzonych urządzeń. Oprócz kotłów dla gorzelni, firma zaczęła produkować rozwiązania dla cukrowni, krochmalni, browarów oraz kuchni polowych. Od 1907 roku zakłady wprowadziły na rynek kotły parowe o różnorodnym ciśnieniu i żelazne konstrukcje, które były przeznaczone dla przemysłu cukrowniczego i cementowego.
Większość produkcji była dystrybuowana na terenie Imperium Rosyjskiego, głównie poprzez sieć biur sprzedaży w takich miastach jak Petersburg, Kijów, Rostów nad Donem, Mińsk, Warszawa oraz Żytomierz. „Zakłady Mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicza” stały się jednym z największych zakładów na terenie Lublina. Początkowo, w 1899 roku, zakład zatrudniał 90 pracowników, co w 1901 roku wzrosło do około 150, a siedem lat później już do około 300. W 1901 roku, dzięki jakości wytwarzanych produktów, zakład otrzymał złoty medal na wystawie rolniczo-przemysłowej w Lublinie.
Po niespodziewanej śmierci Emila Plage 12 grudnia 1909 roku, jego udziały przeszły na rodzinę, w tym cztery siostry oraz brata Edwarda. Mimo zmian, Teofil Laśkiewicz kontynuował prowadzenie firmy. Po śmierci rodziców Emila, cały udział w firmie przeszedł na jego rodzeństwo, które w 1911 roku sprzedało część akcji K. Arkuszewskiemu (90%) oraz Laśkiewiczowi (10%). Dalsza działalność prowadzona była pod pierwotnym szyldem.
Laśkiewicz nie tylko działał w branży mechanicznej, ale również został współwłaścicielem krochmalni „Lublin” od 1910 roku oraz akcjonariuszem w firmie budowlanej „K. Arkuszewski i S-ka w Lublinie”.
W czasie I wojny światowej nabył majątek ziemski we wsi Jakubowice Murowane, gdzie zamieszkał w pałacu. Po zakończeniu wojny, „Zakłady Mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicz” otrzymały zamówienia na produkcję 300 samolotów, w tym liniowych Ansaldo A.300 oraz myśliwskich Ansaldo A.1 Balilla, zgodnie z licencjami włoskimi.
Teofil Laśkiewicz zmarł w Lublinie i spoczął na cmentarzu przy ul. Lipowej.
Aktywnie uczestniczył w społecznym życiu Lublina, pełniąc funkcję prezesa Oddziału Lubelskiego Związku Przemysłowców Metalowych oraz Towarzystwa Rzemieślników i Handlowców. Był jednym z założycieli i prezesem Rady Nadzorczej Towarzystwa Pożyczkowo-Oszczędnościowego Robotników Chrześcijańskich oraz członkiem zarządu Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności.
Bibliografia
- Słownik biograficzny miasta Lublina, Adam Witusik i in. (red.), Wydawnictwo UMCS, Lublin, 1993,
- Michał Hucał: Albert i Emil Plage [w: Ewangeliccy przemysłowcy Lublina]. [dostęp 2008-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-28)]. (pol.).
Przypisy
- Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa, 1933 r. s. 92.
- Przegląd Gospodarczy : organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1920 r. z. 1, s. 20.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Aleksander Uklański | Jan Łukasik | Wacław BalcerskiOceń: Teofil Laśkiewicz