Zbigniew Kamiński (duchowny katolicki)

W 1920 roku, Zbigniew Kamiński brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik. Po zakończeniu walk, w 1923 roku, ukończył Wyższe Metropolitalne Seminarium Duchowne w Warszawie i przyjął święcenia kapłańskie. Dodatkowo, studiował prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie obronił pracę doktorską. W latach 20. XX wieku był współzałożycielem stowarzyszenia Juventus Christiana, w którym pełnił funkcję asystenta kościelnego.

Przed wybuchem II wojny światowej, Kamiński pełnił rolę prefekta w Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Warszawie, a w czasie konfliktu był kanclerzem Tajnej Kurii Polowej Armii Krajowej oraz kapelanem warszawskiego Kedywu. Jego udział w powstaniu warszawskim podkreśla jego zaangażowanie w walkę o wolność Polski.

Po wojnie przez wiele lat był duszpasterzem akademickim i rektorem akademickiego kościoła św. Anny w Warszawie, a także kościoła św. Kazimierza Sióstr Sakramentek na warszawskim Nowym Mieście. Z jego inicjatywy wzrosła działalność duszpasterska w parafiach, w tym również w parafii MB Częstochowskiej oraz w Drwalewie i podwarszawskim Milanówku.

W 1977 roku, zachęcony przez Józefa Rybickiego, Kamiński przystąpił do Komitetu Obrony Robotników, a później Krajowej Samorządnej Struktury "KOR". Informacja ta ukazała się w Komunikacie KOR nr 12 z 23 lipca 1977 roku, co stanowi ważny moment w jego życiu.

Ostatnie lata życia Zbigniewa Kamińskiego były poświęcone pracy duszpasterskiej oraz angażowaniu się w sprawy społeczne. Zmarł 23 marca 1991 roku, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 15-1-22. W 2006 roku, pośmiertnie został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, co stanowi hołd dla jego życiowej misji oraz wybitnych osiągnięć.